Palet aan sensaties op de lofoten

Idyllische haven

Lies en ik worden wakker in ons roodgekleurde, Noorse vissershuisje aan de idyllische haven van Reine. Het is alsof we figureren in een verstild schilderij; de ons omringde, hoge grijze bergpieken vormen de fiere omlijsting ervan.

Komt volop binnen!

Vooraf was mijn associatie met de Lofoten de herinnering aan de kindertekenfilm Elias, waarin een schattig bootje met een gezichtje door dit magische fjordenlandschap vaart. Wat de kinderserie  destijds niet liet zien – en nu volop bij ons binnenkomt! – zijn de enorme afwisselingen in lichtsensaties, onder meer tijdens onze klimtocht naar Reinebringen. Het is een pittige tocht van maar liefst 1978 steile treden. Uitblazend op de top kijken we neer op enkele watervallen, geflankeerd door fluweelachtig, groen mos en een meertje. 

Talloze weervariaties

Tevens zien we het plaatsje Reine – waarvandaan we die ochtend vertrokken zijn – in de diepte liggen. Ons oog valt op de karakteristieke droogrekken voor de stokvis, de scheepjes en de tientallen rode ‘rorbu’s’ , de Noorse benaming van seizoenshuizen voor bezoekende vissers. Gelijktijdig laten we ons imponeren door de talloze, visuele weervariaties, zoals het zoeklicht, het watergordijn, mistflarden, een zogenaamde ‘bij zon’ en een regenboog als sluitstuk. Als je deze climax hebt ervaren, bovenop op de top, is het lastig om nog iets extra’s te wensen. Toch dalen wij, nog vol van de opgedane indrukken, via 1978 treden weer af naar beneden en vervolgen onze reis.

Koperkleurige bergmassieven

Dankzij de kunst van de Noorse Eva Harr leren wij dat de Lofoten een serie bergpieken heeft die gezamenlijk de ‘zeven zusters’ heten, inderdaad, precies als de reeks bestsellers van de beroemde schrijver Lucinda Riley. Wij maken kennis met koperkleurige, bruine, grijze en groene, zeer uitgestrekte bergmassieven met besneeuwde toppen, geflankeerd door een diepblauwe oceaan. In dit landschap, bijna slaperig in zijn puurheid, voelen wij ineens de eenzaamheid en de afgelegenheid van de Lofoten. 

Donkere poëzie

Om die eenzaamheid een beetje tegen te gaan is er op de westelijk gelegen eilandengroep Vesteralen – waar ook de gemeente Steine ligt – een heus festival om de levensstijl van vrijheid en eenzaamheid te vieren. Wij ontmoeten er immigranten uit Frankrijk, Spanje en Engeland die er soms al decennia wonen. Ze geven bijna allemaal toe veel moeite te hebben gehad met de eenzaamheid in Noord Noorwegen. Niet voor niks is de Noorse poëzie zeer donker van aard; gaat ze diep in op levensvragen en de relatie met de allesoverheersende natuur. Voor ons, als Nederlanders, is deze introspectie en eenzaamheid juist een fijn afkickmoment – weg uit ons gejaagde leven in eigen land. 

Fijne vertraging

Hoe langer je in Noord Noorwegen bent, hoe meer je zelf ook gaat vertragen. Zo kan het gebeuren dat Lies en ik zomaar schrikken van plotseling verkeer of het tegenkomen van een stoplicht. Diezelfde vertraging zorgt ervoor dat we oog hebben voor dolfijnen en het prikkelt ons te fantaseren over de ontdekking van mythologische trollen uit Noorse sprookjes. 

Solitaire elandenvrouwtjes

Ook komen wij enkele keren oog in oog te staan met een elandenfamilie. In oktober is de maand van paringsdrift en zoeken de overwegend solitaire elandenvrouwtjes toenadering. Ikzelf heb in Canada diverse keren een eland gezien, maar daar waren mij de lichtgekleurde poten nooit opgevallen.

Wat raakte ons het meest?

Resumerend praten Lies en ik over wat ons tijdens dit zalige, rustgevende verblijf het meest geraakt heeft. De conclusie is dat van alle natuurverschijnselen het strijklicht op de grillig gevormde bergpieken het hoogste scoort, zeker in combinatie met tientallen felgekleurde regenbogen. Het diffuse licht is wat ons betreft het meest onderscheidende van de Lofoten. 

En dan hebben we het nog niet eens over het – natuurlijk meer bekende – Noorderlicht gehad! Ook de pracht van dat licht blijft voorgoed bij ons.